۱۳۹۰ مرداد ۱۹, چهارشنبه

دوراهی


گاهی
بین ِ نوشتن ِ نامه وُ شعر
آنچنان در می مانم
که قلبم یاد ِ درد ِ "همیشه همراه"  َش می افتد.
سردرگمم
نه کسی را دارم که نامه را باز کرده، بخواند
نه کسی که شعرم رابوسیده، به آغوش کـِـشد!
تنهایی غم انگیزترین اتفاق ِ جهان است
و طوفان ِ نوح سرآغاز ِ همه ی قهرهای دنیا؛
خدایا! تو مسئولی!
پرا
19/مرداد/90
اهواز

هیچ نظری موجود نیست: